G. Kojima
Bone. 2016;90:116-122
Celem niniejszego artykułu jest analiza badań prospektywnych oceniających zależność pomiędzy występowaniem zespołu słabości i złamaniami, a następnie przedstawienie dowodów potwierdzających rolę zespołu słabości jako predyktora załamań w grupie starszych osób zamieszkujących we własnych gospodarstwach domowych.
Dokonano przeglądu literatury z zastosowaniem pięciu baz danych: Embase, MEDLINE, CINAHL Plus, PsycINFO oraz Biblioteki Cochrane w celu wyłonienia badań prospektywnych oceniających zależność pomiędzy ryzykiem złamań a zespołem słabości, opublikowanych w latach 2000- sierpień 2015.
Wskaźniki ilorazu szans (OR) oraz hazardu względnego (HR) przedstawione w opublikowanych badaniach lub obliczone na podstawie dostępnych danych zostały wykorzystane w celu określenia szacowanego efektu.
Spośród 1305 badań wyłonionych metodą przeglądu literatury dotyczących analizowanego tematu w niniejszym artykule uwzględniono 6 badań (obejmujących łącznie grupę 96 564 starszych osób). Wykazano, że występowanie zespołu słabości (frailty) oraz stanu prefrailty wiązało się z istotnie częstszym występowaniem przyszłych złamań - OR oszacowane dla 5 spośród analizowanych badań: łączne OR=1,70, 95% przedział ufności (95% CI)=1,34-2,15, p<0,0001; łączne OR=1,31, 95% CI=1,18-1,46, p<0,00001, odpowiednio dla frailty i prefrailty; HR oszacowane dla 4 spośród analizowanych badań: odpowiednio, łączne HR=1,57, 95% CI=1,31-1,89, p<0,00001; łączne HR=1,30, 95% CI=1,12-1,51, p=0,0006. W modelu statystycznym metaregresji, badania przeprowadzone w USA wskazywały na wyższe ryzyko złamań niż badania prowadzone w innych krajach (współczynnik regresji =0,39, p=0,04).




Komentarz: Niniejszy przegląd systematyczny i meta-analiza wskazują na istotnie wyższe ryzyko przyszłych złamań wśród pacjentów z zespołem słabości oraz będących w grupie ryzyka rozwoju zespołu słabości. Leczenie zespołu słabości może potencjalnie przyczynić się do obniżenia ryzyka złamań.