Unieruchomienie w łóżku i brak aktywności fizycznej, związane z hospitalizacją lub chorobą, stanowią istotne zagrożenie dla mięśni i ich prawidłowej czynności. Brak aktywności fizycznej w czasie pobytu szpitalnego, zwykle postrzegany jako normalne doświadczenie pacjenta, w sposób oczywisty przyczynia się do licznych niekorzystnych zdarzeń zdrowotnych (tj. ograniczenia zdolności do wykonywania czynności dnia codziennego i zwiększonego ryzyka ponownej hospitalizacji).

Sarkopenia jest to związana z wiekiem utrata masy mięśni szkieletowych (mięśni łączących stawy i kości) oraz ich siły, która powoli narasta przez dekady i staje się istotnym czynnikiem ryzyka rozwoju niesprawności wśród osób starszych. Mechanizmy, które wywołują sarkopenię nie zostały jeszcze zidentyfikowane; wydaje się, że jest ich wiele i wszystkie przyczyniają się do utraty masy mięśni szkieletowych.

Sarkopenia jest definiowana jako zanik mięśni szkieletowych z towarzyszącym obniżeniem siły mięśniowej i sprawności fizycznej. Sarkopenia wiąże się z pogorszeniem jakości życia (ogólnego samopoczucia) i gorszą kondycją fizyczną, nieprawidłowym chodem i zaburzeniami równowagi, zwiększonym ryzykiem rozwoju niesprawności, utraty samodzielności, upadków, pobytów szpitalnych, jak również z częstszym uczuciem wyczerpania, lęku przed upadkami, niepewnością w trakcie chodzenia, a także z większym ryzykiem zgonu.