Gdy dochodzi do rozwoju niesprawności (szczególnie u starszych osób, w przypadku długiego czasu trwania lub znacznego stopnia zaawansowania niesprawności), przywrócenie zadawalającego poziomu sprawności funkcjonalnej jest mało prawdopodobne. Dlatego też niezbędne jest przewidywanie ryzyka pojawienia się zespołów prowadzących do niesprawności w populacji osób wykazujących pierwsze zaburzenia. W tej sytuacji zagrożenia dotykające osób starszych, takie jak: zespół słabości (tj. wielopłaszczyznowe obniżenie rezerw biologicznych i wytrzymałości na czynniki szkodliwe) oraz sarkopenia (tj. postępująca, uogólniona utrata masy i siły mięśni szkieletowych) są szczególnie istotne, jako potencjalne cele interwencji przeciwdziałających niesprawności i niekorzystnym zdarzeniom zdrowotnym.
Niestety, w chwili obecnej, nie jest dostępne leczenie farmakologiczne ani też programy zdrowotne skierowane do starszych osób z zespołem słabości. Wynika to w dużej mierze z braku jednoznacznej, uniwersalnej definicji zespołu słabości.Zidentyfikowanie jednoznacznych mechanizmów biologicznych (np. utrata masy mięśni szkieletowych) otworzy nowe możliwości dla rozwoju strategii spowalniających lub odwracających przebieg PF&S w kierunku niesprawności.